Olmaz diye bişey olmaz

Mrb ben ankaralı bir kızım. 21 yaşındayım. benm hikayem,yaşamadan önce asla! diyebileceğim türden. İnternetten tanşmaya,birileriyle konuşmaya o kadar karşıydım ki..Kesinlikle diyordum,kesinlikle olamaz böyle bir şey. En yakınındakine bile güwenmediğin bir devirde sanaldan birine nasıl güvenebilirdi ki insan? Aklım almıyordu. Taa ki,onu tanıyana kadar.. Bilgisayarımı yeni almıştım daha.. Sırf meraktan chate falan giriyordum.Hemen de sıkılıp çıkıyordum. O gün ahmet diye biri yazdı bana. Biraz konuştuk,ne iş yaptığını sordum,belediyenin su işlerinde çalıştığını ama işten çıkartıldığını söyledi. Çok şaşırdım,çünkü;daha önce ne iş yaptığını sorduklarım ya iyi bir bölümde öğrenciydi,ya doktordu,ya mühendis.. Yani yalan söylüyorlardı büyük ihtimalle. ama hasan öyle değildi. msn werdim,dürüstlüğünden etkilenip. cam açmak istedi bana,kiminle konuştuğumu görüyüm diye. bana söyledi,kabul etmedim..hiç itiraz etmedi. yakışıklı biri değildi,yaşıda büyüktü bana göre. bir gün msnde konuşuyorduk,baya geç yazıyordu cevaplarını.ne yaptığını sordum,askerde ki kuzeniyle konuştuğunu söyledi. inanmadım,trip yaptım. onun da yalancı olduğunu düşündüm.beni inandırmak için,kuzenine msnimi wermiş. oda ekledi. mehmetle tanışmamız öyle oldu.komutanın yazıcısı olduğu için,bilgisayar başındaymış hep ordu ewinde. beni basit kızlardan biri olarak düşündü başta.tersledi hep. kendimi ifade edemediğim için iyice hırs yapmıştım.hep onunla konuşuyordum. atışıoduk başlarda hep.bir süre sonra,ikimzde farkettik ki alışkanlık olmuşuz birbirimize.bir gün onunla konuşmasam yüzüm gülmüordu. hayat hikayelesini,ailesyle sorunlarını,eski kız arkadaşlarını.. anlattı bana. Doğum günüm yaklaştığında,bana bir sürpriz yapıp yanıma geleceğini söyledi.birden bir korku sardı beni. sudan sebeplerle bahaneler uydurup konuşmadm. oda bana,beni sewdiğini yazmış maille. ankaraya geldi,gitti bir hafta.görüşmedik hiç. 3-4 ay hiç ama hiç konuşmadk. bir gün yazdı bana.askerden gelmiş. ona görüşme sözüm olduğunu söyledi.gerçekten de öyleydi. bütün cesaretimi topladım ve kabul ettim. ertesi gün oldu,kalbim yerinden çıkıcak şimdi diyordum. o kaadr heyecanlandm ki. söylediğimz yerde gördüm onu. oturdum karşısında bir merdiwen basamağına.arayıp arkasını dönüp,bana gelmesini söyledm. bütün gün beraberdik. çok ama çook eğlendik. mutluyduk baya. sürekli göz göze gelip,gülümsüyorduk birbirimize. sonraa.. ayrıldık o gün.. ben okuduğum şehire geldim. msnde karşılaştık. çük güzel şeyler yazdı. warlığı bile nefesimi kesmeye yeterken,birde üstüne güsel sözler duyunca ayaklarım yerden kesildi. hiç böyle olmamıştım,daha önce. Aramızda ki engeli öğrenene kadar,uçuyordum hawalarda sürekli. engel,onun alewi,aileminde kesinlikle buna karşı olmasıydı. öğrendiğim de başımdan aşağı kaynar su dökülse,daha az canım yanardı herhalde. Bunu ona dasöyledim,ona aşık olduğumu,canımdan daha çok sewdiğimi hala bilmiyor. alewiolduğu için aramızda herhangi bir şeyin olmasının mümkün olmadığını söyledim. isyan etti başlarda ama çaresiz kabul etti. çok mutsuzdum,hiç bir şey beni güldürmüyordu artık. Yoktu o artık. Olamazdı.Bir gün bir mail atmış,hem okudum hem ağladım.. defalarca okudum.. her satırını ezberledim. sonuçta,başlamadan bitmişti. biterken de benden bir şeyleri alıp götürdü. hiç bir şeyim olmamıştı görünürde,ama her şeyimdi o benm. günler aktı geçti. zaman bana da ilaç oldu,olmakta zorundaydı. 6 ay faaln geçmişti.bir gün arkadaşımla alışweriş merkezine gittik. onu gördüm,işe başlamıştı orda. gözlerimden yaşlar süzüldü aktı. engel olamadım. konuşamaya karar werdim. yanına gidecektm. iş arkadaşlarından biri de ona doğru yaklaşınca,kendimi geri çektim.kzın gitmesini bekledm. kız bişiler konuştu,konuşması bitince de sağına soluna baktı,dudaklarına bir öpücük kondurup kendi yerine doğru gitti. dışarı çıktım.. ağladım ağladım..yüreğim sıkışıyordu. allahım diyordum bu nasıl bir acı? geçmez mi hiç.? son nefesime kadar hep canım mı yanacak böyle? gerçekten soruyorum yaşayanlara,bu acı bitmez mi hiç? kapanmaz mı yaralar?